Het algemeen belang

Kort geleden las ik in een magazine voor juristen de stelling dat mijn  Amsterdamse confrère mr A. Moszkowicz niet integer zou zijn. Moszkowicz  zou, zo beweerde de hoofdredacteur van dat blad, ene van Kleef,  een loopje genomen hebben met de kernwaarden van de advocatuur door het aanspannen van een kansloos geding namens zijn client Wilders. Moszkowicz zou bovendien onvoldoende deskundig zijn op het gebied van staatsrecht om zo’n procedure te voeren, aldus nog de hoofdredacteur. Waaruit zou blijken dat Moszkowicz niet deskundig was wordt niet vermeld.

Of Moszkowicz wel of niet deskundig genoeg is op staatsrechtelijk gebied en of hij zich, indien nodig, voldoende heeft laten adviseren weet ik niet. Ik ben zelf geen deskundige en kan dat dus (net als van Kleef) niet beoordelen. Wel weet ik iets van kernwaarden van de advocatuur. Een van die kernwaarden is dat de advocaat bij uitstek partijdig is. Als pleitbezorger zal hij zich ook volledig in moeten zetten voor standpunten die hij niet deelt en die misschien ook niet zo voor de hand liggen. Met gebrek aan integriteit heeft dit niets te maken, integendeel. Een advocaat moet het standpunt van zijn client verdedigen. Met andere belangen, inclusief het algemeen belang, mag hij slechts beperkt rekening houden.

Dit ligt anders voor de leden van de rechterlijke macht en het openbaar ministerie.Die zouden bij  hun handelen en beslissen wel oog moeten hebben voor het algemeen belang.
Helaas moet ik met enige regelmaat constateren dat dit niet gebeurt.

In mijn eigen praktijk zie ik nu bijvoorbeeld het optreden van het OM in de z.g. Okura zaak, een poging tot liquidatie van een bekende Servische crimineel. Het hof  sprak de verdachte die door de rechtbank nog tot acht jaar veroordeeld was,vrij van alle beschuldigingen. De officier van justitie tekende nog voor hij de uitspraak had kunnen lezen cassatie aan en liet ook een persbericht met die strekking uitgaan. Later kwam er nog een tweede persbericht dat en waarom de cassatie werd doorgezet . Inmiddels kreeg ik de juridische onderbouwing van deze cassatie onder ogen. Het zijn veertien pagina’s tekst ,waarvan dertien en een half bestaan uit een herhaling van het betoog van het OM in hoger beroep ( het zogenaamde ‘napleiten’, een van de kleine verschrikkingen in het strafrecht).

De halve pagina tekst die de klacht zou moeten bevatten is klinkklare, juridische onzin.
Kostbare tijd van de adviseur en de rechters van de Hoge Raad wordt verspild door dit spierballenvertoon, uitsluitend bedoeld om het publiek via de krant te laten weten dat het OM ferm optreedt tegen de Joego maffia . Met het algemeen belang heeft dit niets te maken.

Wanneer het OM wel tot een terechte beslissing komt wil het nog wel eens de rechter zijn die in spaak in het wiel steekt. Een schrijnend voorbeeld daarvan is het zogenaamde ‘sukkelproces’ tegen mijn Bredase confrère mr Eric Thomas. Mr Thomas zou tijdens een verhoor van een politieman in het bureau van de Rechter Commissaris het woord ‘sukkel’ gezegd hebben.De man deed aangifte wegens belediging maar de officier van justitie wilde niet vervolgen. De gekwelde politieman wendde zich daarop tot het hof met het verzoek de vervolging te bevelen. Het Gerechtshof te ’s Hertogenbosch gaf de politieman gelijk met als gevolg dat drie rechters zich binnenkort over deze kansloze en door het OM zelf niet gewenste zaak moeten buigen. Een beslissing van drie raadsheren die niet in het algemeen belang is en op zijn minst ‘sukkelig’ genoemd kan worden.